Po co gadać...

Jako dziennikarka do wielu rzeczy jestem już przyzwyczajona. Wiele też nie robi na mnie wrażenia. Moja rodzina także normalnie już przyjmuje to, że słyszą mój głos w radiu. Gdy widzę, jak niektórzy młodsi (na stażach i współpracy w różnych mediach) rozkoszują się i przechwalają, kto z kim robił wywiad, to mi się tylko śmiać chce. Choć z drugiej strony może być to dobre do wspominania przy świątecznym stole. No bo czymś pochwalić się trzeba. Męża i dzieci nie mam, to choć powiem, że przeprowadziłam wywiad z wybitnym reżyserem i plastykiem Leszkiem Mądzikiem, z historykiem i politykiem Władysławem Bartoszewskim, muzykiem Leszkiem Możdżerem, dziennikarzem i podróżnikiem Jackiem Hugo-Baderem czy pisarzem Andrzejem Stasiukiem. W perspektywie okolicznościowych spotkań nieważne, jak długie, jak ciekawe, jak sprawne – grunt, że ‘zaliczone’ ;) Choć z drugiej strony jednak rozmowy z wielkimi i uznanymi są stresujące i zapadają w pamięć. Jednak oddzielam znanych od uznanych. 

 

Niewielkie wrażenie robią też na mnie publikowane moje zdjęcia, bo przecież praca w mediach do tego przyzwyczaja. Już nawet nie reaguję na fotki, na których brzydko wyglądam (bez komentarzy proszę!), wszak zwykle nie ja jestem tam najważniejsza.

Ale aż podskoczyłam z radości, gdy Press opublikował na facebook.pl moją (skróconą) historyjkę. I nie chodzi o samo wydarzenie, ale o ilość lajków – prawie 300! Czuję się, jakby co najmniej BBC zaliczyło mnie do najśmieszniejszych dziennikarzy świata! ;)

Jak to się stało? Otóż miesięcznik Press na swojej tablicy publikuje różne zabawne historyjki z serii ‘z życia newsroomu’ czy ‘z życia dziennikarza/PR-owca’. Kilka dni temu postanowiłam im podesłać opis zdarzenia, które miało miejsce podczas jednej z moich terenowych wakacyjnych audycji. Dodam jeszcze, że audycja była wyjątkowo trudna, bo z niedużej miejscowości, z wozu transmisyjnego (lekkie opóźnienia na łączach) i w dodatku ciągle lało…

Jesteście gotowi na tę opowieść?

Radiowa audycja na żywo prowadzona z wozu satelitarnego, białego, oznakowanego logo stacji. Nagle otwierają się drzwi i wchodzi pani, która z uśmiechem mówi:

- Dzień dobry, cieszę się, że Państwo tu są, zaraz przyjdzie moja koleżanka.

Zdumiona (może o jakimś umówionym gościu zapomniałam? może ktoś przyszedł przed czasem?) mówię:

- Proszę usiąść. A o czym porozmawiamy? – pytam delikatnie, próbując zrozumieć sytuację.

- Rozmawiać? - odpowiada zdziwiona pani. – Przecież ja dostałam zaproszenie. Na mammografię!

PS Komentarz technika z reżyserki: - Jak przyjdą młodsze, to proszę kierować je do mnie…